Terim olarak Ferman, padişah tarafından atama veya görev verilmesiyle bağlantılı olarak verilen sultan tuğrası (şifre) ve beraberindeki görev ve sorumlulukların göstergesi olan yazılı bir emirdir. Fermanlar genellikle Divani adı verilen karakteristik bir el yazısı stili ile yazılır ve genellikle egemen padişaha ve egemenliğe özgü bir işaret gösterir. Yaldızlı olabilir ve çeşitli renk ve motifler sergileyebilir veya sade ve yaldızsız bırakılabilir. Bir ferman metninin incelenmesi aşağıdaki temel özellikleri açıklar:
a) Kalıplaşmış bir çağırma. Fermanın yazılmasına ön hazırlık olarak söylenen “Tanrı’nın adına” ifadesi tipik olarak “Hu” veya “Huve” (“O” yani Tanrı) biçiminde görünür. Bu formül fermanlar dışındaki belgelerde de kullanılır. Bu formül açıkça veya bir süs parçası olarak yazılabilir.
b) Metnin gövdesinde ferman kelimesinin oluşumu.
c) Fermanın verildiği veya gönderildiği kişinin adı, sosyal rütbe ve konum, adresin rütbesine ve konumuna uygun ifadeyle ele alınır.
d) Fermanın verilmesinin sebebi ve buna uygun olarak istenenler.
e) Emir ve onun başarılı bir şekilde yerine getirilmesinde imparatorluk hizmetkarına uzatılan istek ve istekleri veya nimetleri belirten ifadeler.
f) Fermanın yazıldığı yer adı ve tarih.
Padişahın tuğrasıyla yazılan ve gönderilen fermanlara “emr-i şerif” (asil emir) veya “ferman-ı hümayun” adı verildi. Sağ üst köşede, genellikle dekoratif bir çerçeve içinde, padişahın kendi eliyle yazılan “Mucibince amel olunca’nin (yani, “Öyle olsun”) ifadesini içeren diğer Fermanlar da bu şekilde sınıflandırılmıştır. Fermanlar Osmanlı döneminden diplomasi, hukuk, hayırsever bağışlar ve vakıflar, tarih ve ekonomi alanlarında en önemli belgelerdir.